3. Pożegnania

Czy jest jakiś sposób na mniej bolesne pożegnania? Tak bardzo chciałaby zatrzymac te wszystkie ważne chwile, zostac w miejscu, zatrzymac czas. Czy można czuc tesknotę jeszcze przed rozstaniem? Intensywnie wpatrywała sie w twarze rodziny i przyjaciol starajac sie zapamietac dokładnie rysy twarzy, usmiech, wyraz oczu. Chciała, by ten ostatni uścisk trwał dłużej, by odwracając się z pozegnaniem na ustach nie czuc w klatce piersiowej tego przygniatajacego smutku. Wybierajac zycie za granica zdawala sobie sprawe, ze jeszcze nie raz przyjdzie jej zegnac sie z tym wszystkim, co bylo kiedys jej zyciem. Od tej pory bedzie juz tutaj tylko gosciem, ale czy tak naprawde bedzie? Czy moze zawsze bedzie gosciem w tym obcym kraju?
Siedziała na lawce w niewielkim parku z widokiem na morze, ktore akurat postanowiło odplynac, i wspominala swoje pozegnanie na lotnisku z rodzicami. Niespodziewala sie ze to Tata bedzie tym, ktory sie jako pierwszy rozplacze. Mama jakos sie trzymala, ale widziala w jej oczach ten gleboki smutek rodzica, ktory zegna swoje dziecko. Łzy same cisnęły sie do oczu,  uściski były mocniejsze i dłuzsze od tych codziennych powitan czy pozegnań.
Wróciła myślami do spacerów uliczkami Starego Miasta, jak przygladala sie z uwagą wszystkim budynkom, spacerujacym ludziom, starajac sie zapamietac ta atmosfere, ktorą tak bardzo lubila. Pożegnania z najblizszymi przyjaciółmi, wszystkie słowa otuchy, które od nich usłyszała, drobne prezenty 'na szczęście', które dostała. Znowu poczuła ten dziwny ciężar w klatce persiowej, ktoremu zawsze towarzyszył uścisk w żoładku. Czy tak boli smutek? Nie chciała dłużej juz o tym rozmyślac, nie chciała byc smutna, wstała i postanowiła zejśc na plaże, pospacerowac nad morzem. Tylko co to za morze,gdzie nie słychac szumu fal ani nawet nie ma wody! Tylko błoto jak okiem siegnąc i nieprzyjemny, rybi zapach. Pamiętała z lekcji geografi, że przypływy i odpływy morza były wynikiem wzajemnego przyciagania Księżyca, Ziemi i Słońca. W miejscach zwróconych w stronę księżyca oraz znajdujących się po odwrotnej stronie Ziemi następuje przypływ, który zbiera wody z reszty obszarów i tak oto mamy odpływ. Przez ostatnie kilka dni zdążyła zauważyc, żę te zmiany nastepują dwa razy na dobę, tak wiec nidgy nie wiedziala czy w danym dniu trafi na odply czy przyplyw. Bylo to troche irytujace no ale coz, kolejne 'dziwactwo' do ktorego musiala sie przyzwyczaic.

2. Pierwszy dzień

Odwróciła sie na drugi bok i otworzyła oczy, chyba jeszcze trochę czasu minie zanim dzis zasnie. Zawsze miała problemy z zasypianiem w nowym miejscu, a gdy była czymś podekscytowana lub zdenerwowana to o spaniu juz wogóle nie było mowy. Rozejrzała sie po pokoju oświetlonym tylko bladym światłem latarni za oknem. Sofa na wprost okna, w rogu szafka z telewizorem, pod ścianą komoda i duży fotel. Ich materac (a raczej poduszki z sofy razem ułozone) leżał na środu pokoju nie zostawiąjąc juz zbyt wiele wolnego miejsca. Zaczęła od nowa analizować to, się dzis wydarzyło. Spotkanie na lotnisku. To jak Go wypatrywała w tłumie ludzi czekających na przylatujących, ciagnąć za sobą walizkę z całym swoim dobytkiem. 20 kilo - to wszystko co zabrała z Polski. 20 kilo swojego dotychczasowego życia i niecałe 200 funtów w portfelu. Cała reszta, popakowana przez mame w pudełka czekała na nia na szafie aż kiedyś wróci i zabierze to, co zostało. Teraz przepychała sie przez tłum z tym swoim 20 kilo w kierunku znajomej twarzy, którą w końcu wypatrzyła. Paweł stał usmiechając sie i machając do niej. Przebiegła wzrokiem po twarzach ludzi stojących koło Pawła i w końcu Go odnalazła. Stał tam i też jej szukał. Zanim do niego podeszła, zdarzyła jeszcze pomysleć, że trochę schudł, ale wciąż był to ten sam chłopak, za którym tak tęskniła przez ostatnie kilka miesięcy.
W samochodzie Paweł nie przestawał  opowiadać o tym, jak bardzo skomplikowane są tutejsze autostrady i ile czasu mu zajęła jego pierwsza podróż na lotnisko, a oni siedzieli razem z tyłu i mocno ściskali swoje dłonie.
Wróciła spowrotem myslami do pokoju w którym spali. Nie mogła uwierzyc, że On spał tuż koło niej. Oddychał miarowo i spokojnie. Jakże mu zazdrościła, że mógł tak spokojnie spać, gdy za oknem od czasu do czasu przejeżdżały pociagi, a ona miała wrażenie, że przejezdżaja przes sam środem pokoju.

1. W nieznane...

Samolot powoli zbliżał się do lądowania. Poczuła ucisk w brzuchu - już zaraz znajdzie się w tym nieznanym kraju w którym będzie musiała zacząć wszystko od nowa. Poczuła się jak dziecko, które mama po raz piewszy odprowadza do przedszkola. Sama, bez rodziców, wszystko nowe i nieznane. Na szczęście on na nią tam czeka. Poczuła jeszcze większy uścisk w brzuchu. Jak będzie wygladało ich pierwsze spotkanie po tych miesiącach rozłąki? Czy on tak samo tęsknił jak ona? Wyobraziła sobie te znana scenę z filmów gdy oni spotykaja sie na lotnisku i padaja sobie z płaczem w objęcia. Nagle poczuła ze juz nie moze się doczekać kiedy wreszcie otworzą drzwi samolotu i w końcu będzie mogła go przytulić. Tych kilka miesięcy bez niego wydawało się jak wieczność. Czasami ogarniała ja panika że nie pamieta juz tak dokladnie jego twarzy. Zaczęła sie niecierpliwić i zerknęła na zegarek - jeszcze 5 minut i powinni lądować. Wzięła głeboki oddech i zamknęła oczy a gdzieś w głowie odezwał sie ten znany głos i zapytał juz po raz chyba setny - W co Ty się dziewczyno pakujesz?
Otworzyła oczy gdy koła samolotu uderzyły o płytę lotniska i rozległ się nieprzyjemny huk hamowania - No i jestem - pomyslała. -Żegnaj Polsko...